Neutralna pozycja ogona, mniej więcej na wysokości grzbietu, świadczy o tym, że pies jest spokojny i zrelaksowany. Okrężne, zamaszyste, swobodne ruchy ogonem oznaczają zadowolenie. To właśnie takie merdanie powinniśmy rozumieć jako psią radość. Gdy pies jest szczęśliwy merda często nie tylko ogonem, ale też biodrami, a czasem Podstawa podbródka. Delikatnie pocieraj kota wzdłuż dolnej części podbródka, szczególnie tam, gdzie szczęka łączy się z czaszką. Prawdopodobnie spotkasz się tu z mruczeniem, ponieważ twój kot uwielbia tą pieszczotę. Podstawa uszu. Podobnie jak obszar pod brodą, to miejsce doskonale nadaje się do oznaczania zapachów. Gruczoły zapachowe kota są umiejscowione na policzkach, brodzie i na czole. Koty, ocierając się głową o różne przedmioty, naznaczają je właśnie w ten sposób swoim zapachem. Kot, witający radośnie właściciela, robi to każdego dnia. To element codziennych rytuałów, i kto wie, może kot odbiera nasze głaskanie jako naznaczanie. Mogą być one wynikiem działania toksyn na układ nerwowy. Drżenie mięśni: Obserwowanie drżenia mięśni u kota może wskazywać na zatrucie. To mogą być niekontrolowane ruchy mięśniowe, które są reakcją organizmu na toksyny. Ból brzucha: Kot może przejawiać oznaki bólu brzucha, które mogą być objawem zatrucia. Może to W piersiach wydzielają krople tłuszczu do mleka matki. W uchu pomagają tworzyć woskowinę. Gruczoły apokrynowe w skórze i powiekach to gruczoły potowe. Większość gruczołów apokrynowych w skórze znajduje się w pachwinie, pod pachami i wokół brodawek sutkowych. W skórze zwykle mają zapach. Są to gruczoły zapachowe. Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd. Zdrowy pies znakuje terytorium charakterystycznym dla siebie zapachem, pochodzącym z gruczołów okołoodbytowych. Jednak zdarza się, że fizjologiczny proces opróżniania gruczołów jest zaburzony, a gruczoły okołoodbytowe przepełniają się. Sprawdź na blogu, jak zapobiegać problemom z gruczołami u psa. O tym, że każdy pies jest wyjątkowy nie trzeba nikogo zapewniać. Każdy czworonóg, oprócz charakteru i jedynej w swoim rodzaju psiej osobowości posiada kilka namacalnych cech, które odróżniają go całkowicie od innych przedstawicieli gatunku. Pierwszą jest trufla. Nie chodzi oczywiście o najdroższy gatunek grzyba na świecie, który wprawia w zachwyt kulinarnych smakoszy, ale o niepowtarzalny psi nos. Powierzchnia psiej trufli pokryta jest siecią zmarszczek i bruzd, które podobnie, jak w przypadku ludzkich linii papilarnych, decydują o wyjątkowych charakterze nosa. Drugą z cech jest zapach wydzieliny z gruczołów okołoodbytowych. Choć dla wielu z nas zapach wspomnianej wydzieliny jest czymś szczególnie dotkliwym, dla psów to niepowtarzalny znak rozpoznawczy. Gruczoły okołoodbytowe u psa – co to takiego? Nie są widoczne gołym okiem, ponieważ fizjologicznie znajdują się po skórą czworonoga, ulokowane niepozornie pomiędzy mięśniami. Jednak ich zapach, wydzielający się podczas defekacji, a konkretniej w wyniku nacisku wydalanego kału oraz w odpowiedzi na silny skurcz mięśni odbytu, zapada w pamięć. Gruczoły okołoodbytowe to szczególna struktura, którą posiadają tylko niektóre ssaki – wśród nich znajduje się nie tylko pies i kot, ale również skunks, którego odstraszający odór powstaje właśnie w zatokach okołoodbytowych. Psia wydzielina, wodnista, oleista lub pastowata, brązowa, zielona lub żółtawa w zależności od cech osobniczych czworonoga ma nieporównywalnie słabszą woń, jednak wciąż dotkliwą i trudną do wytrzymania dla opiekuna. „Tu byłem ja” – wyjątkowa rola gruczołów okołoodbytowych u psa Zapach wydzieliny gruczołów okołoodbytowych psa to jednak niezwykle ważna, indywidualna cecha fizjologiczna każdego czworonoga. Pies wykorzystuje go do komunikowania się z innymi przedstawicielami gatunku oraz do oznaczania terytorium. Obwąchiwanie okolic odbytu na powitanie to tak naprawdę czytanie informacji zapachowych, pochodzących właśnie z zatok okołoodbytowych, niewielkich struktur ułożonych po obu stronach odbytu czworonoga. Zdarza się, że zdrowe gruczoły okołoodbytowe zaczynają się przepełniać i wymagają mechanicznego oczyszczania. Co ciekawe, u jednego psa toaleta gruczołów będzie konieczna raz na kilka tygodni, u innego raz na kilka miesięcy, a u jeszcze innego wcale. Przyczyna nie jest do końca jasna, jednak z pewnością tendencja do przepełniających się gruczołów jest cechą uwarunkowaną osobniczo, a więc nie sposób przewidzieć, biorąc pod opiekę szczeniaka, jak będzie akurat w jego przypadku. Odpowiedzialna opieka nad psem wymaga więc uważnej obserwacji jego zachowań i regularnych kontroli weterynaryjnych, najlepiej podczas każdej wizyty w przychodni. Czyszczenie gruczołów okołoodbytowych u psa – objawy przepełnienia Do najbardziej charakterystycznych objawów przepełnienia gruczołów okołoodbytowych u psa zalicza się: wylizywanie bliskiej okolicy odbytu, wygryzanie nasady ogona oraz saneczkowanie, czyli charakterystyczne jeżdżenie odbytem po podłożu, problem z oddawaniem kału, boleść podczas wydalania, a nawet poruszania się, widoczna osowiałość, apatia, charakterystyczny szczególnie u łakomczuchów wyraźny brak apetytu. Od przepełnienia gruczołów okołoodbytowych, wymagających czyszczenia mechanicznego, do poważnych stanów zapalnych i chorób droga nie jest jednak daleka. W szczególności u przedstawicieli wybranych ras psów, do których zaliczyć można większość psów małych ras oraz labradory. Co więcej, problemom z prawidłowym funkcjonowaniem gruczołów okołoodbytowych u psa sprzyja nadwaga, alergie pokarmowe, problem niedoczynności tarczycy czy niedobór włókna pokarmowego w diecie pupila. Przepełnienie gruczołów u psa wiąże się z wyraźnie odczuwalnym dyskomfortem, z czasem może ono doprowadzić do rozwoju niebezpiecznego stanu zapalnego, ropnia a nawet powstania przetoki. U większości psów objawy przepełnienia gruczołów okołoodbytowych są łatwe do dostrzeżenia i sklasyfikowania, jednak są i takie przypadki, gdy czworonóg w żaden sposób nie sygnalizuje istnienia problemu. Wówczas samodzielne czyszczenie gruczołów okołoodbytowych może okazać się nieskuteczne, a sama reakcja zbyt późna, a problem poważnie zaawansowany i wymagający interwencji medycznej. Zapalenie gruczołów okołoodbytowych – jak rozpoznać problem Jeżeli nasz pies nie pozwala na dotyk w okolicach ogona i odbytu, zachowuje się nerwowo i apatycznie zarazem, zauważamy charakterystyczne wygryzienie sierści, a skóra w tym miejscu jest wyraźnie opuchnięta i zaczerwieniona można podejrzewać, że niezdiagnozowane wcześniej przepełnienie gruczołów przeszło u niego w stan zapalny, wymagający jak najszybszej interwencji, chociażby farmakologicznej. Jeśli na co preferujemy samodzielne oczyszczanie gruczołów okołoodbytowych u psa, a nagle proces ten wydaje się utrudniony lub niemalże niemożliwy, a w opróżnionej wydzielinie dostrzegamy krew – również powinniśmy zgłosić się z psem na konsultację weterynaryjną. Im szybciej zareagujemy właściwe, tym lepiej i bezpieczniej dla naszego pupila. Ważne, by nie robić nic na siłę i nie podejmować się samodzielnego wyciskania gruczołów okołoodbytowych u psa, jeśli nigdy wcześniej tego nie robiliśmy i jeśli dotąd żaden specjalista nie udzielił nam instrukcji. Chęć niesienia ukochanemu zwierzęciu pomocy może w ten sposób doprowadzić do znacznie poważniejszych i bardziej przewlekłych problemów zdrowotnych, których leczenie może kosztować nas sporo czasu a naszego psa więcej niepotrzebnego bólu. Jak czyścić gruczoły okołoodbytowe u psa bezpiecznie? Istnieją dwie metody oczyszczania gruczołów u psa – zewnętrzna i wewnętrzna. Obie, prawidłowo wykorzystane, przynoszą oczekiwany efekt, jednak jeśli czyszczenia ich podejmuje się opiekun, znacznie lepiej sprawdzi się bardziej neutralna forma zewnętrzna. Podczas tego mini-zabiegu należy odpowiednio przygotować psa oraz przestrzeń wokoło, wykorzystując w tym celu specjalne podkłady i maty higieniczne dla psa, a sam zabieg czyszczenia przeprowadzić pewnie, ale łagodnie, by nie przysporzyć zwierzęciu bólu. Stres, zaskoczenie nagłym, specyficznym dotykiem i nieoczekiwany ból z nim związany mogą sprawić, że pies zareaguje na próbę oczyszczenia gruczołów agresywnie lub ucieknie w popłochu. Podczas wyciskania wydzieliny należy dobrze wyczuć gruczoł, prawidłowo go uchwycić, jednocześnie unosząc psu ogon oraz przygotować wcześniej ręcznik papierowy lub matę higieniczną. Dobrze również mieć pod ręką neutralny dla psa środek do dezynfekcji. Regularność zabiegu i jego umiejętne przeprowadzenie do podstawa, ponieważ zapobiega to przepełnieniu gruczołów okołoodbytowych. Im mniej wydzieliny do wyciśnięcia, tym mniej bolesny jest sam zabieg dla naszego czworonoga. Jak widać, wiele przemawia za tym, by higieny gruczołów okołoodbytowych pilnować i dopisać ją do listy obowiązkowych zadań higieniczno-pielęgnacyjnych, w opiece nad ukochanym pupilem. Standard / by / 30 stycznia 2013 / 4 komentarze Gruczoły okołoodbytowe są to gruczoły zapachowe położone poniżej odbytu, po lewej i prawej jego stronie. Ich wielkość waha się od główki szpilki do wielkości ziaren grochu. Wytwarzają intensywnie cuchnącą wydzielinę, której kilka kropli miesza się z oddawanym kałem. Jest to znak rozpoznawczy psów. Gruczoły zapachowe mają jedno wąskie ujście, znajdujące się wewnątrz odbytu. Kiedy wydzielina gęstnieje, tworzy się niewielki czop, który uniemożliwia wypłynięcie jej na zewnątrz. Gruczoł wypełnia się coraz bardziej, uciska i swędzi. Pies próbuje więc opróżnić gruczoły pocierając odbytem o ziemię, podobnie jak w razie zakażenia pasożytami. Nawracająca niedrożność ujść gruczołów powoduje zakłócenia w wytwarzaniu wydzieliny zapachowej, często jednak także zaburzenia trawienne lub w ogóle przemiany materii. Zakłócenia te występują zwłaszcza jako efekt powtarzających się okresowo schorzeń prawej zatoki przyodbytowej. Wydzielina, zwykle jasna lub ciemnobrązowa, w razie choroby staje się gruzełkowata, gęsta, żółtawa albo zielona, ropna za ogon. Po lewej lub prawej stronie, nieco poniżej odbytu widać zaczerwienienie i uwypuklenie skóry. Często pojawia się ropień. W tym przypadku należy zastosować Hepar Sulfuris D3 co 2 godziny, aż do samoistnego otwarcia się wrzodu. W celu wygojenia się rany po wrzodzie podaje się Silicea D12 po 1 dawce 2 razy dziennie. Należy również przemywać chore miejsce rozcieńczoną nalewką Calendula. Przyspieszy to proces zdrowienia. Jeżeli występują zmiany w wydzielinie zapachowej lub nawracające zaczopowanie ujścia gruczołu zapachowego, można zastosować następujące leki: Pulsatilla pratensis (sasanka łąkowa) stosuje się, gdy wydzielina zapachowa jest żółtawa albo żółtozielonkawa i nie powoduje ranienia skóry, a zaczopowanie lub wypełnienie zatok nie jest bolesne. Pulsatilla D4 podaje się 2 razy dziennie po 1 dawce przez 1-3 tygodnie. Causticum Hahnamanni (specjalnie spreparowane wapno palone) stosuje się, gdy odbyt jest początkowo lepki (tłusty), spękany i odparzony, wydzielina zaś gęsta, tłusta, papkowata, przypominająca pastę. Causticum D12 podaje się raz dziennie po 1 dawce przez 2-3 tygodnie. Graphites (grafit) jest przeznaczony dla psów otyłych, żarłocznych i łagodnych. Nie mają one zaczerwienionego odbytu i nie jest on obolały, ale robi wrażenie tłustego. Wydzielina wyglądem przypomina miód i jest klejąca. Graphites D6 podaje się 2 razy dziennie po 1 dawce przez 2-3 tygodnie. Thuja occidentalis (żywotnik zachodni) jest lekiem stosowanym również w razie zmian widocznych w okolicy odbytu i innych naturalnych otworów. Początkowo odbyt jest ciemny i otoczony małymi brodawka-mi albo przypominającymi brodawki uwypukleniami skóry, które lekko krwawią. Zwierzęta są bardzo wrażliwe na zimno i wilgoć. Wydzielina jest gęsta i zielonkawa. Thuja D15 podaje się raz dziennie po 1 dawce. Sulfur (siarka) jest również wskazany w chorobach zatok przyodbytowych na początku leczenia. Sulfur D12 podaje się raz dziennie po 1 dawce przez 5 dni. Jeśli nie wystąpił ropień a jedynie zaczerwienienie i podrażnienie odbytu j jego okolic podaje się Aesculus D3 4 – 5 razy dziennie i wciera się maść z oczaru wirginijskiego. Jeśli występują też dodatkowo zaparcia podaje się 4 razy dziennie Nux vomica D6. Grzybica u kota jest schorzeniem, które, choć jest całkowicie wyleczalne, ma wyjątkowo nieprzyjemny przebieg. W jaki sposób zwierzę może się zarazić, jakie są objawy i czym leczymy grzybicę u kota?Grzybica u kota - jaki to rodzaj schorzenia?Dermatofitozę u kota, powszechnie określaną mianem grzybicy, powodują chorobotwórcze zarodniki z rodzaju Microsporum lub Trichophyton. Zarodniki to mikroskopijne, pasożytnicze grzyby, które żywią się substancjami zawartymi w komórkach skórnych kota. Zakażenie grzybicze może pojawić się na włosach, pazurach i skórze kota. To choroba bardzo zakaźna, która przenosi się nie tylko przez bezpośredni kontakt z nosicielem, ale też pośrednio poprzez kontakt z miejscem, w którym przebywało wcześniej zarażone zwierzę, takim jak jego legowisko lub używanym przez nie przedmiotem, takim jak miska, obroża, grzebień. Przyczyny grzybicy u kotaNajczęściej na grzybicę zapadają koty młode lub stare, czyli takie, u których dopiero wykształca się odporność lub mają ją osłabioną. Szczególnie narażone są na nią koty długowłose, u których trudniej jest usunąć zarodniki podczas pielęgnacji sierści. To schorzenie powszechne w dużych skupiskach zwierząt, takich jak schroniska, hotele dla czworonogów i wystawy. Jak możemy się domyślać, w większym stopniu narażone są na nią koty wychodzące niż te, które cały czas spędzają zamknięte w mieszkaniu. Zarażeniu grzybicą sprzyjają również złe warunki sanitarne, wysoka temperatura i duża wilgotność powietrza. Na grzybicę narażone są koty przewlekle chore, źle karmione oraz samice w czasie rui albo karmienia kociąt. W rozprzestrzenianiu się choroby mają też udział insekty, takie jak pchły, wszy i też zdawać sobie sprawę, że grzybica to rodzaj zoonozy, czyli choroby odzwierzęcej. Oznacza to, że grzybicą może zarazić się od kota również człowiek. Szczególnie narażone są na nią dzieci i osoby starsze z niewykształconą lub zaburzoną odpornością, a także osoby mające na co dzień kontakt z kotami, jak weterynarze i pracownicy schronisk. Objawami grzybicy u człowieka są najczęściej pieczenie i swędzenie, stan zapalny skóry, wykwity i łuszczenie zmian skórnych. Grzybica u człowieka często wymaga długotrwałego leczenia farmakologicznego i stosowania preparatów do leczenia miejscowego w rodzaju maści i grzybicy u kotaGrzybica nie jest łatwa do zdiagnozowania, często przebiega bezobjawowo. Najczęściej jej symptomy pojawiają się, kiedy dochodzi do osłabienia układu odpornościowego kota. Pojawiają się wówczas zmiany w strukturze skóry zwierzęcia. Naskórek kota rogowacieje i zatykają się jego gruczoły łojowe. Powoduje to u kota duży dyskomfort i zwierzę odczuwa swędzenie. Zaczyna się drapać i w ten sposób powiększa powierzchnię ran, na których mogą powstawać ropne zakażenia. Zmiany skórne mogą przybrać formę pierścieniowatego łysienia z łuszczeniem, którego obszar powiększa się wraz z postępami choroby. Mogą pojawić się również odbarwienia, rumień i zaskórniki. Grzybica u kota najczęściej rozwija się na głowie, uszach, pyszczku, na bokach, brzuchu i na kończynach, w tym na pazurach i typowo skórnych dolegliwości, innymi objawami grzybicy u kota mogą być: wypadanie włosów, przykry zapach wydzielany przez zwierzę, zapalenie przewodów słuchowych, zapalenie okolicy warg oraz zanokcica, czyli zmiany wysiękowe lub łuskowe w okolicach pazurów. Podstawowy problem ze zdiagnozowaniem grzybicy polega na tym, że nie objawia się ona jednoznacznie. Może na przykład przebiegać bez świądu lub ze świądem umiarkowanym oraz bardzo silnym, który może prowadzić do samookaleczeń. To samo dotyczy kwestii wypadania włosów. U niektórych kotów będzie ono umiarkowane, u innych będą wypadać dosłownie garściami. Dlatego, jeśli tylko zaobserwujemy któryś z wyżej wymienionych objawów, nieważne czy jest to zwykły łupież czy bardziej widoczne problemy ze skórą kota, powinniśmy natychmiast skonsultować się z u kota - rozpoznanie i leczenieJeśli podejrzewamy, że nasz kot cierpi na grzybicę, powinniśmy uważnie obserwować zachowanie zwierzęcia i zmiany na jego ciele, aby weterynarz podczas przeprowadzanego wywiadu otrzymał jak najwięcej informacji. Aby potwierdzić grzybicę, lekarz może wykonać badanie ultrafioletowe, podczas którego widać zmiany skórne spowodowane przez zarodniki w określonych kolorach. Pewniejszym sposobem na potwierdzenie grzybicy i wyodrębnienie konkretnego zarodnika są testy laboratoryjne, do których potrzebny jest wycinek skóry zwierzęcia. Test powinien ustalić, jaki rodzaj grzyba zaatakował naszego kota często zaczyna się od ostrzyżenia zwierzęcia na krótko. Nie jest to przyjemny widok, szczególnie w przypadku kotów długowłosych, które tracą swój atrybut, ale w ten sposób możemy ograniczyć rozprzestrzenianie się grzyba i znacznie ułatwić stosowanie preparatów używanych miejscowo. W leczeniu miejscowym częściej niż maści stosuje się środki płynne do kąpieli i smarowania, zawierające enilkonazol lub mikonazol. Kot powinien być kąpany przy pomocy takiego preparatu dwa razy w tygodniu. Kuracja może trwać od sześciu do dziesięciu tygodni. Ponadto kot powinien dostawać doustnie środki przeciwgrzybicze, takie jak ketokonazol, flukonazol, itrakonazol, terbinafina. Mogą one niestety wywoływać skutki uboczne, takie jak brak apetytu lub wymioty. Kot powinien je przyjmować co najmniej przez miesiąc. Podczas leczenia kot powinien być izolowany od innych zwierząt, a wszystkie miejsca, w których przebywał wcześniej, powinny zostać zdezynfekowane preparatami grzybobójczymi. Dywany, pościel i legowisko najlepiej jest uprać. Leczenie zazwyczaj jest długie i zależy od stopnia odporności u kota. Rokowania zazwyczaj są dobre w przypadku grzybicy, choć właściciel zwierzęcia musi wykazać się cierpliwością i być przygotowanym na kompleksowe leczenie. Grzybica u kota - profilaktykaGrzybicę u kota znacznie trudniej jest leczyć, niż jej zapobiegać. Jeśli nie chcemy, aby nasz kot był bardziej narażony na tę chorobę, powinniśmy przede wszystkim dbać o jego higienę oraz higienę jego otoczenia. Konieczna jest regularna pielęgnacja, polegająca nie tylko na wyczesywaniu kota, ale także na sprawdzeniu stanu jego uszu, zębów i pazurów. Także regularne wizyty u weterynarza oraz dobrze zbilansowana dieta zmniejszają szansę na rozprzestrzenianie się grzybicy, szczególnie jeśli nasz kot należy do zwierząt wychodzących. Każde z tych działań jest ważnym elementem profilaktyki, która pomaga zapobiec zarażeniu się grzybicą i innymi chorobami, na które koty są szczególnie Gruczoły odbytu lub okołoodbytnicze są nadal źródło Komunikacja wśród kotów, ponieważ charakterystyczny zapach, który wydzielają, informuje o ich własnej tożsamości. Normalną rzeczą jest to, że koty, zarówno samce, jak i samice, opróżniają swoją zawartość podczas wypróżniania, smarując w ten sposób odbyt. W innych sytuacjach, na przykład gdy odczuwają strach lub stres, również wydzielają ten charakterystyczny zapach. W tym artykule autorstwa Ekspert od zwierząt dowiemy się o anatomii i opróżnianiu tych małych gruczołów, ponieważ bardzo ważne jest, aby właściciele mogli zapobiegać powikłaniom. Dowiedz się poniżej jak opróżnić gruczoły odbytu u kotów. Te gruczoły usiądź w workach analnych po obu stronach odbytu (między czwartą piątą a siódmą ósmą) i komunikować się z odbytnicą przez kanały. Wydzielina, którą gromadzą, musi być płynna (brązowo-żółtawy kolor), wręcz przeciwnie, znajdziemy się przed uderzeniem. Kiedy nie idziesz szybko do weterynarza, treść może przetoka (tworzy się nowy kanał, przez który nagromadzona zawartość jest usuwana) lub może być a ropień w worku, powodując u kota więcej bólu. Lekarz weterynarii rozpocznie leczenie antybiotykami i środkami przeciwzapalnymi, a także wykona łyżeczkowanie worków odbytu (pod sedacją), umożliwiając wygojenie w drugiej intencji. Czasami konieczna jest sakulektomia (wycięcie woreczków odbytu). Istnieją również łagodne guzy hepatoidalne, dlatego konieczna jest prawidłowa diagnostyka różnicowa. Obecnie istnieją laseroterapia z zadowalającymi wynikami w leczeniu zapalenia worków mieszkowych dzięki właściwościom przeciwzapalnym i przeciwdrobnoustrojowym. Opróżnianie gruczołów Aby wykonać prawidłowe opróżnienie, najpierw musimy idź do weterynarza nauczyć nas dokładnej metody. Należy wziąć pod uwagę, że opróżnianie gruczołów odbytu jest czynnością fizjologiczną kota, więc nie jest wygodne zmuszanie do tego, chyba że jest to konieczne, ponieważ jest to działanie przeciwne do zamierzonego. Są koty, które ze względu na budowę anatomiczną lub zwiększoną produkcję wydzieliny są bardziej podatne na: zatykanie worków i potrzebują pomocy manualnej. Krok po kroku, aby opróżnić gruczoły odbytu kota Jedną ręką podniesiemy koci ogon, a drugą weźmiemy gazę. Gazę umieścimy tuż przed odbytem kota. Identyfikujemy worki we wskazanym powyżej miejscu i delikatnie naciskamy palcami do wewnątrz i do góry, zwiększając nacisk powoli i nie szkodząc kotu. Musimy uważać, aby się nie poplamić, ponieważ płyn wypływa pod dużym ciśnieniem. W razie potrzeby obszar zostanie zdezynfekowany. Profilaktyka i pielęgnacja Istnieją pewne oznaki wskazujące, że gruczoły odbytu wykazują zmiany, takie jak: zaklinowanie, zapalenie torebki lub przetoki: Kot energicznie ciągnie odbyt po ziemi Liże jego odbyt Nieprzyjemny zapach Patrzy na tył trzeci i wydaje jęki Ma stany zapalne, a nawet nadżerki i siniaki wokół odbytu Wydalenie ropnego płynu przez przetokę Zaparcia z powodu bólu Jeśli zaobserwujemy którąkolwiek z tych okoliczności, musimy jak najszybciej udać się do weterynarza ze względu na szczególny ból, z którym występują te patologie. Na koniec skupimy się na opieka, która pomaga nam zapobiegać stany gruczołu odbytu: Dieta naszego kota musi być zbilansowana, dostosowana do gatunku kota i bez dodawania resztek pokarmu ludzkiego. Można go uzupełnić dostępnymi w handlu preparatami błonnikowymi. Odpowiednia objętość stolca powoduje ucisk na gruczoły, stymulując ich opróżnianie. Zaktualizujemy prawidłowe odrobaczanie wewnętrzne i zewnętrzne, a przyczyny chorób pierwotnych, takich jak atopia lub alergie pokarmowe, muszą być prawidłowo diagnozowane i leczone. Musimy unikać otyłości i dbać o właściwą kocią higienę. Ten artykuł ma jedynie charakter informacyjny, w nie mamy uprawnień do przepisywania leczenia weterynaryjnego ani postawienia jakiejkolwiek diagnozy. Zachęcamy do zabrania pupila do weterynarza w przypadku, gdy będzie miał jakikolwiek stan chorobowy lub dyskomfort. Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Jak opróżnić gruczoły odbytu u kotów?, zalecamy przejście do naszej sekcji Inne problemy zdrowotne. Feromonoterapia to ulga dla kocich nerwów. Jak wiemy, nasze mruczki łatwo się stresują. Ich równowagę może zachwiać nawet względnie nieistotne wydarzenie. Co, dopiero gdy chodzi o jakąś dużą zmianę? Na przykład przeprowadzkę, remont, nowego lokatora albo wyjazd? Okazuje się, że można to wszystko uprzyjemnić ich własnym sposobem. Feromony dla kota potrafią zdziałać prawdziwe cuda! Czym są feromony? Feromony to specyficzne gatunkowo substancje chemiczne służące zwierzętom do wymiany informacji pomiędzy osobnikami tego samego gatunku. Psy i koty odbierają feromony za pomocą specjalnego narządu lemieszowo-nosowego zlokalizowanego nad podniebieniem twardym. Gruczoły błony śluzowej tego narządu wydzielają białka wiążące feromony. Umożliwia im to dotarcie do receptorów wysyłających impulsy do biorącego udział w regulacji zachowań emocjonalnych układu limbicznego. Inaczej mówiąc: koty posługują się zapachami i aromatami w celu komunikacji. Informacje, jakie zostawiają za pomocą odchodów lub ocierając się o różne przedmioty, odczytują inne zwierzęta, po czym zostawiają swoją odpowiedź i w ten sposób dowiadują się o swoich wzajemnych zamiarach. Kocie policzki źródłem tajemniczych zapachów Szczególną rolę w komunikacji między kotami odgrywają feromony policzkowe. Wydzielane, jak sama nazwa wskazuje, przez gruczoły zlokalizowane przede wszystkim na kocich policzkach. Feromony te służą kotom do oznaczania tej części terytorium, w której kot czuje się bezpiecznie i dobrze. Dlatego właśnie nasz futrzasty przyjaciel systematycznie ociera się bokiem pyszczka o meble i inne sprzęty, a także o nasze twarze i nogi. To ze strony kota wielki komplement! Z tego samego powodu większość mruczków uwielbia pieszczoty w tym właśnie miejscu. Kocie terytorium to dobrze zorganizowany kompleks składający się ze strefy odosobnienia, stref aktywności, gdzie kot poluje, bawi się i kontaktuje ze znanymi mu ludźmi i zwierzętami, oraz korytarzy łączących strefy. Koty oznaczają swoje terytorium w trojaki sposób. Feromonami policzkowymi wspomniane już strefy bezpieczeństwa i komfortu, potem z opuszek łap oraz wydzieliną okolic odbytu strefy alarmowe, w których spotkała ich jakaś przykrość i których należy unikać w przyszłości oraz drapaniem i moczem granice terytorium i terytorium, na którym jest obcy, „wrogi” zapach. Ten ostatni rodzaj znaczenia bywa często dokuczliwy dla opiekunów kota. Rzeczywiste bądź wyimaginowane zagrożenie terytorium, takie jak obecność innego kota (nawet w sąsiedztwie), przeprowadzka, przemeblowanie, obecność nowego domownika, skłaniają kota do oznaczenia terytorium moczem, którego niewielkimi ilościami opryskuje najczęściej wystające części mebli, futryny lub ściany. U wrażliwszych bądź lękliwych kotów ten nawyk utrwala się, a przykry zapach jest przyczyną utrapienia opiekunów zwierzęcia. Podobnie rzecz się ma z nadmiernym drapaniem mebli lub futryn. Feromony dla kota Pomoc, o którą zwracają się właściciele znaczących kotów do behawiorystów lub lekarzy weterynarii, powinna uwzględniać rozpoznanie czynników wywołujących stres i poczucie zagrożenia oraz działania mające na celu przywrócenie równowagi emocjonalnej zwierzęcia. W części przypadków stosuje się leki obniżające napięcie wynikające ze stresu. Od niedawna nieocenioną pomocą jest także feromonoterapia. Syntetyczny analog kocich feromonów policzkowych Feliway działa kojąco, przywracając kotu poczucie bezpieczeństwa i zaufanie do otoczenia. Feliway jest skuteczny także we wszystkich innych sytuacjach wywołujących stres, takich jak zmiana otoczenia – przeprowadzka, wakacyjny wyjazd. Jeśli dopiero co zaadoptowałeś zwierzaka, posłuży ci on jako magiczny aromat, który ułatwi nowemu lokatorowi aklimatyzację. Pojawienie się w domu innego kota lub psa, rekonwalescencja czy „zagęszczenie” terytorium w domach z wieloma kotami, to także sporo nerwów. Poprawa samopoczucia na skutek działania feromonów sprawia, że kot chętniej się bawi i eksploruje otoczenie, lepiej je i łatwiej przystosowuje się do zmian w otoczeniu. Kocie feromony uspakajające to ulga dla słabych nerwów kociaka, ale i opiekuna. Preparatem można spryskać praktycznie wszystko. Jeśli kot woli drapać kanapę, kocie feromony mogą rozwiązać kłopot. Popsikaj nimi drapak. Powinien się on odtąd stać dla kota bardziej interesujący. Feromony dla kota mogą pomóc mu w wielu sytuacjach, poprawić nastrój, zapobiec wielu stresom, a dzięki temu mają pozytywny wpływ na jego zdrowie. Źródło: Coape Polska, Andrzej Kłosiński

gruczoły zapachowe u kota